Press
Over Ornithology
"Geert Chatrou is wereldkampioen kunstfluiten, en hij maakt de ene na de andere verbluffende plaat. De vorige, Chatroubadour, met Ocobar, was al een juweeltje, op de nieuwe dubbelaar, Ornithology, laat hij horen dat hij werkelijk alles kan fluiten. Met de mond welteverstaan. (...) OK, dat klinkt allemaal erg indrukwekkend, maar is het muzikaal ook een leuk album geworden? Daarop kan alleen maar een zeer volmondig en enthousiast 'ja' volgen". Moors Magazine - Holy Moors
"Ik denk dat fluiten mensen intrigeert. Iedereen kan fluiten of heeft wel een poging gedaan. Bij optredens merk je ook altijd dat veel mensen fluitend de zaal uitgaan."
Groot Eindhoven, Traverse - Martin de Bruijne
"Na de zeer aanstekelijke cd Chatroubadour met Ocobar uit 2005 laat de tweevoudig wereldkampioen kunstfluiten Geert Chatrou nu in anderhalf uur tijd zijn ongelofelijke fluitkunsten horen in zeer uiteenlopende muziek: van tango’s van Astor Piazzolla tot klassieke mondbreker-tjes van Bach, Mozart en Debussy." Eindhovens Dagblad
"De kunstfluiter van nu is een muzikant. Eentje die toevallig het goedkoopste instrument ter wereld bespeelt. Wie de eindtune van de VPRO-televisie kent, weet genoeg. Een compositie
van Jakob Klaasse, in de uitvoering van Geert Chatrou, onze wereldkampioen.
De Twentse Courant Tubantia
Over Chatroubadour
"De combinatie Ocobar & Chatrou werkt wonderwel goed. (...) Chatroubadour is een zomers en zonnig album, maar (...) ook eentje vol virtuositeit". Wereldomroep
"Op de CD Chatroubadour laat Geert horen wat hij kan. Het resultaat is een buitengewoon zon-nige en vrolijk stemmende plaat, die acuut tot meefluiten noopt". Het Parool - Erik Voermans
"Zijn razendsnelle sprongen van de ene toon naar de andere zijn adembenemend. Wanneer hij wandelend door zijn huis even spontaan een paar nootjes blaast, raakt hij je meteen. Als een topviolist die voor je neus zijn Stradivarius uit de koffer pakt". De Volkskrant - Koen Schouten
"De plezierigste Nederlandse CD van de eeuw". Elsevier - Sjaak Roodenburg
"Het werkt aanstekelijk. Maar je merkt snel dat de razendsnelle sprongetjes en bluesy buiginkjes alleen zijn weggelegd voor de wereldkampioen.Ondertussen blijf je deze vrolijke cd keer op keer draaien". Dagblad van het Noorden - Illand Pietersma
"Een erg plezierig plaatje dus met de onvervalste romantiek van fluitend naar je werk gaan en daarmee basta!". PlatoMania - Ruud Verkerk
"Een heerlijke plaat en een absolute aanrader voor iedereen die ook maar een beetje van muziek houdt". Moors Magazine - Holy Moors
"En hoor, het wonder geschiedt: fluiten blijkt een goddelijke kunst te zijn en muziek de meest levende taal". The Magical Madhouse - Tura Gerards
Laurent Tirard about the music for Le Petit Nicolas, composed by Klaus Badelt (Pirates of the Carribbean, Catwoman)
“...Klaus and I instantly got along. We both grew up with a fascination for American cinema, we both went over there to learn the ropes of our professions, and we both wanted to put this experience at the service of our own cultures. I believe this is what Klaus liked about the idea of writing the musical score for Little Nicholas, it was a return to his European roots, a style that would enable him express more personal things connected to his childhood. This was a far cry from a Hollywood film. For a project such as Little Nicholas, he knew that the music had to have a soul. There could be no question of anything syrupy or soppy.
Klaus joined the project very early on, but it took him a long time to write anything. Though he was enthusiastic, he was also very apprehensive – even anguished, you could say – about the project and the challenge it represented. We spent several weeks talking about Tati, about Django Reinhart, about Blake Edwards and Mancini, about Francois de Roubaix’s music, and about the tonality we wanted to give the film. And then one day, Klaus showed me the video of an artist he’d just discovered on YouTube, a Dutchman named Geert Chatrou who had a special talent: he could whistle any piece of music perfectly. Beyond the spectacular aspect of watching this virtuoso handling his natural instrument so flawlessly, it was the idea of the whistling that allowed Klaus and I to find the pitch we wanted for the film.
The whistling instantly brought us back to our childhood. It had a playful, poetic, nostalgic and melancholic note, and at the same time was extremely simple. The whistling was like a diapason which allowed us to find the right tone for the rest of the music. From then on, things went relatively fast. Klaus’ music was very rich, with surprising instrumental blends (which is what earned him a pharaonic two-week recording session, where each instrument was recorded seperately). In the middel of it all, Geert Chatrou’s whistling appears here and there, like a sort of guest star.
The recording session with Geert remains a wonderful memory; Klaus and I were utterly impressed by his capacity to improvise any piece whatsoever on the spot. When it was all over, my initial feeling about the music for Little Nicholas was, I must admit, one of deep relief. Music is always a very sensitive subject for directors....”
